Κυριακή 22 Δεκεμβρίου- Πρώτη μέρα στις πίστες από την Talia το ξωτικό

Αχ, η πρώτη μέρα της κατασκήνωσης σκι στο Βερμπιέ. Ο αέρας είναι δροσερός, τα βουνά πασπαλισμένα με φρέσκο χιόνι και η κατασκήνωση έχει επιτέλους ανοίξει τις πόρτες της σε μια νέα ομάδα περίεργων τυχοδιωκτών. Έχω ζήσει εδώ στα βουνά για κάτι που μοιάζει με αιωνιότητα, αλλά υπάρχει κάτι μαγικό στο να βλέπεις τον ενθουσιασμό στα μάτια αυτών των παιδιών από μέρη όπως το Κουβέιτ, η Ινδία και πολλά άλλα. Σήμερα το πρωί, το χιόνι έπεσε πυκνά και γρήγορα. Παρακολουθούσα τα παιδιά να συγκεντρώνονται σε ομάδες, με τα πρόσωπά τους να είναι ένα μείγμα ενθουσιασμού και νευρικότητας. Τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν ξαναδεί ποτέ χιόνι, πόσο μάλλον να κάνουν σκι. Τα μικρά γλιστρούσαν και γλιστρούσαν, τα γέλια τους γέμιζαν τον αέρα, ακόμη και όταν έπεφταν ξανά και ξανά. Αλλά υπήρχε και μια αίσθηση αποφασιστικότητας. Με κάθε πτώση, σηκώνονταν και πάλι, και μέχρι το τέλος του πρωινού, είχαν αρχίσει να βρίσκουν το ρυθμό τους στις πίστες. Μετά το σκι, οι κατασκηνωτές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Κάποιοι από αυτούς κατευθύνθηκαν στην πόλη Verbier, ανυπόμονοι να δοκιμάσουν πατινάζ στον πάγο στο παγοδρόμιο που έλαμπε σαν να ήταν βγαλμένο από παραμύθι. Άλλοι, εξαντλημένοι από την πρωινή περιπέτεια, αποφάσισαν να ξεκουραστούν και να επαναφορτιστούν δίπλα στη φωτιά μέσα στο καταφύγιο. Το δείπνο ήταν πλούσιο – μπιφτέκια για όλους. Τα παιδιά βούιζαν από ιστορίες της ημέρας τους, κάποια μιλούσαν ακόμα για τους καταρράκτες, άλλα ήταν ενθουσιασμένα με τις περιπέτειες τους στο πατινάζ. Στη συνέχεια, το βράδυ χωρίστηκε ξανά. Κάποια από τα παιδιά πήγαν στο αθλητικό κέντρο για να κάψουν την υπόλοιπη ενέργειά τους, ενώ άλλα έμειναν μέσα για να απολαύσουν μια ζεστή βραδιά κουίζ. Μπορούσα να ακούσω τα γέλια τους να αντηχούν στους διαδρόμους, ενώ το δωμάτιο βούιζε από το είδος της ενέργειας που μόνο μια ομάδα νέων φίλων μπορεί να φέρει. Καθώς η μέρα τελείωνε, τους έβλεπα να πέφτουν για ύπνο, με τα πρόσωπά τους κουρασμένα αλλά ικανοποιημένα. Η αυριανή μέρα θα φέρει περισσότερο χιόνι, περισσότερες περιπέτειες και περισσότερο γέλιο. Είναι μέρες σαν τη σημερινή που με κάνουν να αγαπώ αυτή τη ζωή στο Βερμπιέ, βλέποντας αυτά τα παιδιά να ανακαλύπτουν τη μαγεία των βουνών, ένα χιονισμένο βήμα τη φορά.